Ye tiempu de vergüenza, de tener nuedos en gargüelu y nun ser quien a desatalos. Ye tiempu d'acabar les coses qu'enxamás escomencipiaron, d'echar el güeyu al alma de les coses muertes, d'anubrir les buelgues qu'entá nun dexamos na memoria.
Ye tiempu de too y de nada. De la solombra del vacíu qu'acolumbro allá alantrones, de la ruina voz que nun escuchasti y cayó en duro.
Ye tiempu de callar. Unos más qu'otros.